เพลงชีวิต หมายเลข ๔

"สันติภาพ" เจ้าเอ๋ย! ..."สันติภาพ" เจ้าเอย!
บทร้องนั้นดังอยู่สนั่นโลกทั้ง ๖ ทิศ
จะมีใครบ้างเล่าที่ไม่เคยได้ยิน?!

แม้ ไม่ได้ยินด้วยหู ท่านก็จะได้ยินด้วยตา
หรือ แม้ไม่ได้ยินด้วยตา ก็ตาม
ด้วยจมูก หรือ ด้วยลิ้น หรือ ด้วยกายสัมผัส
ก็จะบอกท่านได้ว่า "โลกนี้ร่ำร้องหาสันติ"

แม้ที่สุดผู้บอดแล้วด้วยทวารทั้ง ๕
ก็ยังจะได้ยินจากทวาร"ใจ" ของเขา นั่นเอง
ว่า ทั้งโลกและทั้งตัวเขาเองก็ต้องการ "สันติ"
โลกดิบๆ ก็"สันติ" ตามสภาวะของธรรมชาติ

นั่นคือ เมื่อแดดทอแสงให้พืชไม้เพียงพองาม
เมื่อฝนฉ่ำน้ำ ให้พืชไร่แต่เพียงพอดี
เมื่อลมโปรยให้ไม้สลัดใบแก่ สลัดกลีบดอกได้ แต่เพียงพอเหมาะ
เมื่อนั้น ย่อมเป็น "สันติภาวะ" สำหรับโลกธรรมชาติแล้ว

ความอุดมย่อมมีแล้วอยู่เต็มโลก
นกน้อย ก็จะลงจิกกินผลที่สุกอร่าม จากต้นพืช แต่พอเลี้ยงกาย
จะโลภก็เพียงหมายไปให้ลูกที่ในรัง
จะไม่มุ่งสั่งสมสะสมเกินกำลังเกินพอดี

ยิ่งตัวใดมุ่งเมตตารู้จักคาบไปแบ่งปันเพื่อนบางตัว
ที่ง่อยเปลี้ยเจ็บไข้ และน้อยแรงกาย ด้อยแรงปัญญา
ก็นั่นแหละ คือ "สันติภาวะ" อันมีแล้วอุดมโลก
ก็คนหนอคน ? ! จะมีบ้างไหมที่เข้าใจคำว่า "พอดี"

โลกมันย่อมไม่มีความพอดี
อันเนื่องมาแต่ "กรรมปัจจัย" จำแนกบงการให้เกิด

บางคนเกิดมามีมรดกสมบัติทันที โดยไม่ต้องเหนื่อยยาก
บางคนแม้ ไม่มีมรดก ก็อาจจะเก่งกาจสามารถ
สร้างความอุดมลาภ อุดมยศ ให้แก่ตนได้

ซึ่งแม้ใครใดจะมีลาภสมบัติ ยศสมบัติด้วยลักษณะใด ก็ตาม
เมื่อ มากเกิน "พอดี" แล้ว
จงทำโลกให้มันสันติ ด้วย "สติปัญญา"
ด้วยใจ และด้วยน้ำมือของท่านเถิด

"ความเก่ง" ในทางสะสมสั่งสมจนเกินความ "พอดี" นั้น
จะไม่ใช่ทางแห่ง"สันติ" เลยแม้ประตูเดียว

แต่…"ความเก่ง" ในทุกๆทาง
ยกเว้นการสะสมสั่งสม
ไม่ว่าลาภ - ยศ - สรรเสริญ หรือแม้แต่สุข
และทุจริต มิจฉาทั้งปวง

นั่นแหละจะช่วยค้ำจุนโลก
และจะทำโลกให้มี "สันติภาพ" ได้ชะงัดทันที
เมื่อ ผู้มี "ความเก่ง" นั้น แจกจ่าย "ความเกินพอดี" ของตน
ช่วย "คนที่ยังไม่พอดี" ทุกวิถีทางอย่างจริงใจ

โลกจะไม่ต้องโอดโอยร่ำร้องด้วยบทครวญของคำว่า
"สันติภาพเจ้าเอ๋ย"
แต่…โลกจะเงียบสนิท
และ สู่สันติด้วยสภาวะของความแท้จริงเอง

หากจะมีเสียงที่ดังขึ้นมาแทน
ก็จะคือ เสียงแซ่ซ้อง
ของคำ "สรรเสริญคุณ" แห่งผู้รู้บุญคุณ นั้นเอง
ที่จะดังอยู่ ไม่มี "สันติ"ลงได้
และ ไพเราะเสนาะซึ้งไปนานเท่านาน

๓ มิถุนายน ๒๕๑๔