|
เพลงชีวิต หมายเลข ๓
แม้เจ้าจะตาบอด มาแต่กำเนิด
แต่เจ้าก็ยัง "เห็น" แสงสว่างของโลกได้
เจ้ายัง "เห็น" แมกไม้ และเกลียวคลื่น
เจ้ายังสามารถ "เห็น" คนเศร้าโศก "เห็น"
คนระเริงสุขได้
แม้เจ้าจะหูหนวกมาแต่กำเนิดอย่างสนิทปานใด
เจ้าก็ยัง "ได้ยิน" เสียงของนกร้องละเมอ
เสียงของความอลวนของโลก
เจ้ายัง "ได้ยิน" เสียงคนด่าทอ และเสียงสรรเสริญเยินยอได้
แม้คนผู้หนึ่งจะพยายาม ปิดตา ปิดหูของตน
ให้มันบอด และหนวกสนิท เช่นนั้นก็ตาม
คนผู้นั้นก็จะต้อง "รู้" ต้อง "ทราบ"โลก
"ทราบ"ชีวิต
ที่มันเป็นไปอยู่ ในโลกนี้ได้
ไม่น้อยไปกว่าคนดีๆ ธรรมดา ๆ เลย
เพราะโลกนี้ มี "วิญญาณ" ! !
การสัมผัสต่างๆ ที่ทำให้คน "รู้" ได้ นั่นแหละ คือ "วิญญาณ"
ผู้มี "วิญญาณ " ชาญฉลาดแท้ จะสามารถเห็นแจ้ง
ว่า
อย่างนั้นแหละคือ "โลกที่ยังวนเวียน ไม่รู้จบ"
อย่างนั้นแหละคือ "อารมณ์โลกที่ดึงดูดใจมนุษย์"
อย่างนั้นแหละ คือ "ความเจ็บปวด"
อย่างนั้นแหละ คือ "ความเอร็ดอร่อย"
และนั่นเอง คือ "ความทุกข์" กับ "ความสุข"
"ฆ่า" มันเสียสิ ! ! !
อย่าให้ "เจ้าสิ่งต่างๆ" เหล่านั้น มามีในเรา
โลกมันต้อง "มี" สิ่งเหล่านั้นเป็นธรรมดา
สำหรับผู้ ไม่รู้ ว่า มันเป็น "มายา"
แต่ "เรา" ต้องเรียนรู้
ต้องลด ต้องฆ่าสิ่งเหล่านั้น อย่าให้ "มี" ในตน
มันเกิดอยู่ มีอยู่ อย่างเก่งฉลาด และพัฒนาเจิดจ้าเต็มโลก
หรือ แม้ในตัวเรานั่นแหละ
ที่มันยังหลง "มี"อยู่ อย่างแฝงซ่อนแท้จริง
แต่ มันไม่ใช่ "ของจริง" หรือ "ของเรา"
หรอก
อย่าหลงผิดว่า มันคือ "เรา" เลย
และ อย่าหลงผิดว่า มันเป็น"ชีวิตชีวา" ของเราเลย
เมื่อผู้ใด "ฆ่า" มันได้จนตายดับสนิท
ไม่เหลือเชื้อเป็นตัวเป็นตนอีกแน่
แล้วเมื่อนั้น เราจะยืนอยู่สูงสุด "เหนือโลก"
อย่างแท้จริง"
๒๐ เมษายน ๒๕๑๔
 
|
ห
ม า ย เ ล ข