เพลงชีวิต หมายเลข ๒

ถ้าไม่มีใครสักคนหนึ่งหัวเราะขึ้นมา
ในขณะที่คนอีกร้อยคนพันคนพากันเศร้าสลดที่สุด
ณ บรรยากาศนั้น ก็คือ "ความแท้จริง" อันหนึ่ง
ที่คนทุกคนสมมติกันอยู่ คือ "โลกแห่งความเศร้า"

และเช่นเดียวกัน

ถ้าไม่มีใครร้องไห้ออกมา
อย่างปวดร้าวระทมใจเลยสักคนในโลก

นั่นแหละ คือ "ความแท้จริง"
ว่า โลกจะไม่มีความเจ็บ ความระทม
จะไม่มี "ความทุกข์" ใดๆเลย โดยแท้จริง

ถ้าเราต่างก็ เศร้าสลด ไปกับเขา
เมื่อเขาพากันเศร้า
เราก็คือ "เขา" ที่กำลังเป็นอยู่ด้วย "โลกเศร้าๆ"

ถ้าเราหัวเราะไปตลอดกาล
แม้ในขณะเราเข้าไปอยู่ในกลุ่มของคน
ที่เขาพากันโศกเศร้ารันทดใจเหลือแสน
เราก็จะคือ "คนบ้า" ที่เขาเหล่านั้นไม่ต้องการเรา

โลก จึงคือ เสียงหัวเราะ และ เสียงร้องไห้
ที่เกิดขึ้นแล้วก็หยุดไป
คละเคล้าสลับกันอยู่อย่างไม่รู้จบ

แต่
ถ้าเราไม่ร้องไห้ ทว่า รู้แจ้งกับการร้องไห้นั้น
ทั้งไม่หัวเราะ ทว่า รู้แจ้งกับการหัวเราะนั้น
ในทุกๆ กาล
และไม่ว่า ณ ที่ใด ๆ ด้วย
อีกทั้งเห็นใจผู้ร้องไห้ หรือผู้หัวเราะ
พร้อมกับพยายามช่วยผู้ตกอยู่ใน ๒ สภาพนั้น
ด้วยความรู้ทุกข์ที่ชัดเจนจริงใจ

นั่นแหละ เราคือเจ้าของ "ความแท้จริง"
ที่ไม่เปลี่ยนแปลงแล้วอย่างเด็ดขาด
ไม่ว่าด้วยอำนาจโลก หรือ อำนาจของวิญญาณ
"ความแท้จริง" นี้ นี่เอง คือ "อริยสัจ"
คือ ความพ้นทุกข์อย่างแท้จริง

๑๙ เมษายน ๒๕๑๔