เมื่อฉันเป็นมะเร็ง
ส. ลักขิตะ

คำนำ

ปรัชญาใดจะซึ้งใจเท่าประสบการณ์จริง เป็นไม่มี คนเรา เป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลก บางครั้งฉลาดเลอเลิศ บ่อยครั้งโง่บัดซบ และ บางคน เรียนรู้ ที่จะขบถ ต่อความคิดสามัญสังคม มีมุมมอง เป็นของ ตัวเองต่างไปจากคนอื่นๆ

ข้าพเจ้ามองว่า ไม่ผิดอะไร หากเราจะเรียนรู้ชีวิตด้วยชีวิต เอาตัวเองเข้าค้นหาความจริง แม้คนรอบข้างมองอย่างไม่เข้าใจ อาจอคติ ถึงขั้น ต่อต้าน

แต่หากสิ่งที่เราทำไม่ก่อความเลวร้าย ไม่ผิดศีลธรรม หรือ หักหลังสัจจะ หากคิดว่า เราฉลาดพอที่จะไม่ก่อความเสื่อมเสียใหh แก่ตน และ ผู้อื่น… ขบถต่อไปเถอะ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ล้วนเคยขบถมา ทั้งนั้น เราจะทำบ้างสักคนจะ เป็นไรไป

เกริ่นกล่าวมานี้ ข้าพเจ้ามิได้มีเจตนายุใครให้แหกคอกสังคมใด… เพียงจะกล่าวโยงถึงผู้หญิงคนหนึ่ง ช่วงชีวิตหนึ่ง ของเธอ กระทำการ เยี่ยงขบถ เช่นว่า แต่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน เธอเพียงต้องการ หนีความตาย ที่มาในรูปแบบของโรค “มะเร็ง”

เธอหันหลังให้การรักษาแผนปัจจุบัน เลือกที่จะ เป็นหมอให้ตัวเอง ใช้ชีวิตเดิมพัน กับความตาย เผชิญโรคร้ายอย่างอาจหาญ สู้ทน ทรมาน ยาวนาน… ข่มฝืน กับหลายสิ่งหลายอย่างด้วยใจที่มั่นคง สุดที่ข้าพเจ้าจะหาคำใดมาเปรียบเปรยถึงเธอผู้นี้ได้... คนรู้จักเรียกเธอว่า “แม่ปรานี”

ในวันที่แม่ปราณีเล่าถึงชีวิตการต่อสู้ให้ข้าพเจ้าฟัง แม่ปรานีนั่งบนเก้าอี้ ห่างข้าพเจ้าประมาณช่วงวา เรารู้จักกันบนวิถี ทางธรรม เดิน เส้นทาง สายศาสนาเดียวกัน

ข้าพเจ้าขอให้เล่าชีวิตนับจากอดีตจวบปัจจุบัน…แม่ปรานีเริ่มระลึกย้อนเรื่อง ขณะที่หูข้าพเจ้าฟัง…สายตาจับไปที่แม่ปรานี สมองก็คิด และ พูด กับตัวเอง… ผู้หญิงคนนี้อายุ ๖๙ ปีย่าง ข้าพเจ้าแทบไม่อยากจะเชื่อ แต่เจ้าตัวยืนยันเช่นนั้น… มองดูเหมือนอายุ
ราว ๖๐ ปี เส้นผมยังดำราว กับย้อมแต่มิได้ย้อม

บอกได้เลยว่า หญิงชราคนนี้ไม่สามัญ…ข้าพเจ้าสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณอันกล้าแกร่ง

ไม่ต่ำกว่า ๓ ชั่วโมง ที่ข้าพเจ้านั่งฟังชีวิตจริงของแม่ปรานี อย่างจดจ่อ…น้ำเสียงมีพลัง พูดต่อเนื่องไม่มีแผ่ว ไม่แสดงอาการเหนื่อยล้า… ถ้าข้าพเจ้าไม่รู้ว่า แม่ป่วยมาก่อนแล้ว แล้วขณะที่คุยกันนี้ มีใครสักคนพูดขึ้นว่า “นี่นะ แม่ปรานีป่วย เป็นมะเร็ง ปอดหายไป
ซีกหนึ่ง” ข้าพเจ้าคงไม่เชื่อแน่ว่า คนที่พูดเล่าชีวิตตัวเองได้ ๓ ชั่วโมงสบายๆ ตรงหน้าข้าพเจ้านี้ เป็นคนป่วยที่ปอดหายไปซีกหนึ่ง

แต่เมื่อได้ฟังชีวิตอันแสนลำเค็ญ เศร้าสลด และ การต่อสู้อย่างทรหดอดทนของแม่ พ้นผ่านมรสุมชีวิตมาอย่างโชกโชน ข้าพเจ้า ก็ถึงบางอ้อ… หมดสงสัยแล้ว ทุกอย่างสมส่วนตามเหตุปัจจัย สิ่งที่ปรากฏในปัจจุบัน เป็นผลกรรมสืบเนื่องมาจากอดีต

ขณะฟัง บางครั้งข้าพเจ้ารู้สึกว่า ตัวเองกำลังฟังธรรมเทศนา… แม่ปรานีจะพูดธรรมะอิงชีวิตจริงเหมือนฟังพระพูด พลอย ให้ข้าพเจ้า ได้แง่คิด ดีงามไปด้วย

เมื่อความคิดตกผลึก เป็นรูปร่างสมบูรณ์ ข้าพเจ้า จึงเรียง ร้อยถ้อยคำ จากปากแม่ปรานี ด้วยเชิงชั้นวรรณศิลป์ ปรากฏ เป็นหนังสือ ในมือท่านนี้ เป็นชีวิตจริงของผู้หญิงคนหนึ่ง…ที่ไม่สามัญ

“แม่ปรานี ขอได้รับการยกย่องจากข้าพเจ้า ว่า เป็นสตรีที่น่าเคารพยิ่ง”

ส. ลักขิตะ

หมายเหตุ : แม่ปรานี แก้วเลื่อมใส เกิดวันที่ ๑๘ มีนาคม ๒๔๗๕ ปัจจุบันอายุ ๖๘ ปี ทราบว่า ตนเอง เป็นมะเร็งตั้งแต่อายุ ๖๐ ปี และ แพทย์ระบุว่า จะมีชีวิตอยู่ได้แค่ ๖ เดือน หลังจาก เป็นมะเร็ง