หอมดอกพุทธา
-แม่น้ำ ลักขิตะ-

กินอยู่อย่างประมาณ ทำงานให้พอเหมาะ
ขยันเพาะคุณธรรมให้ชีวิต

ความสุขหาได้ไม่ยาก หากรู้จักกินและใช้ชีวิตอย่างมีประมาณ.....

ให้เราสำรวจตัวเองดู ทุกวันนี้กินอยู่เกินพอดีหรือเปล่า? กินจุบจิบไม่เป็นเวล่ำเวลา

กินล้างกินผลาญ อาหารต้องเลิศหรู ระดับภัตตาคารห้าดาว ราคาความอร่อยแพงลิบลิ่ว คนกินเช่นนี้เรียกว่า กินอย่างอลังการ อาจเพราะสัญชาติกระฎุมพี จึงประมาณความพอดีเลยเถิด

กินมากจ่ายมาก จ่ายมากก็ต้องหามาก การดูดทรัพย์จากสังคม เพื่อมาบำเรอตนย่อมตามมา และเลยเถิดเป็นกินบ้านกินเมืองในที่สุด ทุกข์มากมายจึงก่อเกิดเป็นห่วงโซ่ในสังคมกินเกินพอดีก็มีทุกข์ โรคภัยมากมายตามมา.....โรคอ้วน โรคหัวใจ เส้นเลือดอุดตัน ฯลฯ คนรวยป่วยตายก็มาก และกว่าจะสิ้นใจ ต้องทนทรมานเป็นนานกับการรักษา เพราะมีเงินจ่าย เลยยืดวันตายไปได้อีกหน่อย

พระพุทธเจ้านั้นเคยเป็นถึงโอรสกษัตริย์ หลังออกบวชทรงฉันอาหารเพียงวันละมื้อเท่านั้น แม้สาวกของ พระองค์ก็เช่นกัน และทรงกล่าวว่า หนึ่งมื้อนี่แหละดีที่สุด ทำให้ไม่มีโรค ไม่ขาดอาหาร มีพลังชีวิต เบากายสบายใจ เป็นอยู่ผาสุก นี้เป็นอานิสงส์การกินหนึ่งมื้อ ปราชญ์เอกของโลกบอกไว้ในพระไตรปิฎก

เรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่ของคน อย่าปล่อยให้รสชาติมีอำนาจเหนือใจเรา เมื่อนั้นเราจะกินอยู่อย่างมีประมาณ และถึงอาหารจะรสเลิศหรือไม่เป็นสับปะรด เราก็กินได้อย่างเบิกบานสำราญสุข

ความสุขหาได้ไม่ยาก หากรู้จักทำงานให้พอเหมาะ.....

นักบริหารธุรกิจ ถัวเฉลี่ยอายุขัยตายก่อนวัย ๖๐ คนเหล่านี้ส่วนหนึ่งมรณะเพราะเส้นเลือดในสมองแตก คิดมากเครียดจัด ทำงานไม่ค่อยผ่อนพัก จึงตายไว

ชีวิตเกิดมาเพื่อทำงานก็จริง แต่ชีวิตมิได้เกิดมาเพื่อตกเป็นทาสสิ่งใด..อย่าปล่อยให้งานมีอำนาจเหนือชีวิต

ความสุขส่วนหนึ่ง ในชีวิตเราเกิดจาก สัมพันธ์อันดีงาม กับ คนรอบข้าง อาทิเพื่อน ครอบครัว และทีมทำงาน ฯลฯ แต่เมื่อเรา ทำตัวคล้ายหุ่นยนต์ จมชีวิตอยู่กับงาน จนเกินพอดี สายสัมพันธ์ กับคนรอบข้าง ย่อมขาดสูญ.... เรากลายเป็น คนเก่งที่โดดเดี่ยว ไร้เพื่อนคบหา.... ครอบครัว ขาดความอบอุ่น กลับเข้าบ้าน ก็เจอปัญหา เช่นนี้ชีวิต จะมีความสุขได้อย่างไร.... กับทีมงาน ก็ไปด้วยกันยาก เพราะเด่นคนเดียว ไม่เผื่อแผ่ หนักเข้า เกิดการริษยา นำมาซึ่งความแตกแยก ในที่สุด อย่าปล่อยให้งาน มาทำลายความเป็นมนุษย์ ของเรา ทำลายสุขภาพ ทำลายความสัมพันธ์ อันดีกับคนเคียงข้าง ทำงานให้พอดี และ มีการประมาณ เมื่อนั้น เราทำงาน ได้อย่างเบิกบาน สำราญสุข

ความสุขหาได้ไม่ยาก เพียงเราขยันเพาะคุณธรรมให้ชีวิต.....

ทุกข์ส่วนหนึ่งของชีวิต เกิดจากเราขาดคุณธรรม โลกเร่าร้อนด้วยไฟแห่งราคะ-โทสะ-โมหะ เราเองเหมือนตกอยู่กลางกองเพลิง มีแต่หยาดน้ำแห่งคุณธรรมเท่านั้น ชโลมดวงใจให้คลายร้อนเร่าโศกตรม

ต้นกล้าแห่งคุณธรรมไม่มีขาย ทว่าเพาะเองได้ภายในใจ ดูแลรักษาด้วยความเพียร ทำดีอย่างต่อเนื่อง ให้น้ำใส่ปุ๋ยแห่งการเสียสละทำบุญทำทาน เติบใหญ่แตกกิ่งใบด้วยปัญญา ออกผลให้เราลิ้มรสเป็นวิมุติสุข